Mam nadzieje, że ku uciesze wszystkich 
Mój pierwszy raz to Sapkowski.... <będę się powtarzać>
Do dzisiaj pamiętam te wiosenne popołudnia, spędzone na poznawaniu przygód Geralta.... Rany! Jak ja to chłonęłam!
To był dla mnie nowy gatunek literatury i nowe doznania
I jakby na swój sposób wiedziałam, że to jest TO! To co mnie w pewien sposób fascynuje
nigdy tego nie zapomnę ... i mam nadzieję, że kiedyś starczy mi czasu na przeczytanie tych wszystkich książek, na które teraz nie mam czasu
A teraz moi drodzy, podzielcie się swoimi wspominkami
. I tak to trwa ponad dwadziescia lat.
Dopiero przy tej książce doznałam olśnienia, że właśnie to chcę czytać. Pamiętam, że zachwyciła mnie dosadność przekazu - pisarz nie słodził, nie wrzucał monstrualnie wielkich morałów, nie upiększał swojej alternatywnej rzeczywistości. To było normalnie jak wyjście z dusznego pomieszczenia na górskie, rześkie powietrze 
. Kiedy moje czarne myśli zrobiły się tak czarne, że myślałam, że ani chwili dłużej już ich nie wytrzymam 
, postanowiłam otworzyć pierwszą z brzegu książkę. Uznałam, że najgorsze nawet bzdury będą ulgą dla mojego umysłu, a poza tym nikt mnie nie widzi i rano nie będę się musiała nikomu przyznawać do takiej kompromitującej lektury. Mimo, że do świtu nie zmrużyłam oka, bo się tak zaczytałam, to humor poprawił mi się zdecydowanie. To był "Miecz przeznaczenia", ale od następnego dnia czytałam oba tomy opowiadań na przemian, bo wyrywałyśmy sobie z dziewczynami na wzajem książki z rąk. Tak szczęśliwie kończy się bajka o tym jak niedoceniana książka-kopciuszek poznaje księcia, a właściwie księżniczkę... nieważne.
